De ene reading is de andere niet en soms heb ik zo’n consult waarna ik nog dagen kan teren op de liefdevolle energie van een ontmoeting waarbij ik slechts als tussenpersoon fungeer.
Zo ook bij de volgende reading.
Een man en vrouw komen in de praktijk en ik begin mijn introductie zoals ik die altijd doe. Het bijzondere is dat ik vooraf aan deze reading al een opgewekte, lichte energie voelde. Je kent het wel, als wanneer je in een vrolijke stemming bent. Dat is niet altijd zo want soms ervaar je ook een zwaarte waarmee men de praktijk binnenkomt. Ik stel mij altijd voor hoe ‘de andere kant’ ook naar dit moment uitkijkt. Zij weten namelijk al zodra dat de afspraak gemaakt wordt dat deze ontmoeting plaats gaat vinden.
Terwijl ik mij afstem op ‘de andere kant’ merk ik direct de aanwezigheid van een overleden dierbare. Het is de moeder van de vrouw van het stel dat voor mij zit. Zij bevestigt dat haar moeder inderdaad is overleden. Ondertussen deelt haar moeder al direct details met mij over haar leven. Ze vertelt over haar zorgzame karakter. En dat dit niet alleen haar karakter is maar dat ze dit ook beroepsmatig tot uiting heeft gebracht. Namelijk als verpleegkundige.
Het stel herkent de details die ik ze doorgeef en dan zie ik haar ineens aan een ziekenhuisbed staan. Ze is er niet alleen want een jongen in het bed trekt direct mijn aandacht. En ik heb het gevoel dat het niet zomaar een jongen is. Zowel de verpleegkundige, als het stel voor mij, hebben een bijzondere band met deze jongen. Ik merk ook dat moeder een stap achteruit doet terwijl de energie van de jongen in het ziekenhuisbed sterker wordt. Ik vertel de man en vrouw dat ik een jongen in de leeftijd van rond de 8 jaar bij me voel die zich in een ziekenhuisbed laat zien waarbij ik het gevoel heb dat het hun zoon is. Ze geven aan dat ze het klopt. De verpleegkundige wil haar dochter die tegenover mij zit laten weten dat ze aan de andere kant was op het moment dat hun zoon hier op aarde aan zijn reis terug naar ‘huis’ begon. Net als wanneer kinderen hier geboren worden, omringd door hun geliefden, zo staan ook overleden dierbaren klaar aan de andere kant wanneer een ziel de aardse sfeer verlaat.
Hij toont mij zijn karakter, vol humor, eigen humor en dat typeert hem. Gekke grappen. Maar ook dat hij zich anders voelde en vaak onbegrepen. Eigenlijk is het meer dat de wereld anders tegen hem aan keek en dat voelde hij. En niet alleen naar hem maar naar het hele gezin. Ze stonden door de ervaringen in hun leven op een andere manier in het leven. Ze deden het vooral op hun manier. Het bracht ze dichter bij elkaar maar het omgaan met de meningen van de buitenwereld was niet altijd even makkelijk.
Een slimme jongen die heel goed door had hoe dingen zaten. De ouders gaven aan dat hij autisme met hoogbegaafdheid had en ik begreep gelijk het gevoel wat hij mij gaf over anders zijn en dingen toch doorhebben.
Hij liet mij herinneringen zien met zijn broertje, waarbij ze samen speelden. En avonturen op een kinderfiets met van die leuke gekleurde balletjes in de spaken. Ook had hij een moppenboekje waar hij vreselijk om kon lachen. Elke keer weer terwijl hij de mop misschien al 10x had gehoord. Zijn herinneringen gingen verder en hij nam mij mee naar de laatste momenten in zijn jonge leventje.
Hij lag in het ziekenhuisbed en had geen makkelijke tijd. En hij was ze dankbaar voor werkelijk alles. De liefdevolle zorg voor de jongen wat de ouders vol overgave deden. Hij heeft dit in levende lijve niet zo in woorden kunnen teruggeven. Hij herinnerde zijn vader aan de fijne momenten door met hem op het ziekenhuisbed met een Nintendo te spelen. Even niet de gedachten bij het ziek zijn maar even helemaal in de spelcomputer. En hoe zijn ouders er telkens voor zorgden dat ze elkaar afwisselden als een van de twee moest werken. De leuke dingen die er verder waren zoals de momenten waarbij hij een zakje chips kreeg. Wellicht niet gezond of verantwoord maar oh wat had hij daar toch van genoten! Hij kon er zo naar uit kijken terwijl hij in dat ziekenhuisbed lag.
Over al dit soort momentjes die hij in deze laatste fase van zijn leven hier op aarde mocht ervaren sprak hij zijn dankbaarheid uit naar deze twee lieve ouders die voor mij zaten. Het ontroerde mij ook. De band met zijn ouders voelde zo warm. Het was voor hun geen gemakkelijke tijd geweest waarin ook de ‘gewone’ zorg er was voor zijn jongere broertje.
Ik zag ontroering bij de ouders en ook de opluchting en verwondering dat oma haar zorg rol ook aan de andere kant op haar had genomen.
Door de humor van deze jongen, de lichtheid en vrolijkheid was dit een consult om niet te vergeten.
(Met dank aan zijn ouders voor de toestemming om hun verhaal te delen.)